کاسل

 بیا که بی تو به عشقم دروغ می بندند

بیا که سخت به این انتظار می خندند

در این زمانه که « زخم زبان زدن» هنر است

بیا ببین که رفیقان ، همه هنرمندند

چقدر مردم این شهر بی خیال تواند

و از نبودنت انگار شاد و خرسندند

چقدر تک تک این نامه های چشم به راه

به نامه های همان کوفیان همانندند

بیا و یوسف کنعانِ من خودت بنگر

برای اینکه نیایی چه چاه ها کندند …

به جان تو نه ، به جان خودم همین ابیات

برای آمدنت سخت آرزومندند

هزار سال گذشت و هنوز منتظرم

بیا که سخت به این انتظار می خندند

 اللهم عجل لولیک الفرج