شکوه، عظمت و زیبایی معماری اسلامی ایران و حتی معماری قبل از اسلام، بیش از هر چیز به تزیین و آرایش آن بستگی دارد. هنرهای والای اسلامی، چه هنرهای تزئینی و چه هنرهای کاربردی، دارای اهمیت واعتبار ویژه ای است؛ این اهمیت و اعتبار زمانی به اوج خود می رسد که هدف، ساخت یک بنای مذهبی و ارج دادن به آن باشد. در میان تمامی بناهای مذهبی، مقابر و به طور اخص امام زادگان در کنار مساجد، مهم ترین بناهای ایران اسلامی به شمار می آیند. با توجه به این که کانون اصلی تشیع، ایران بوده و از طرف دیگر با توجه به آراء و افکار و اعتقاداتی که مذهب تشیع در ارتباط با امامان و اولیاء و ایجاد بنا بر روی قبور آنها دارند، حضور این همه امام زاده تا حد زیادی قابل توجیه و امری مسلم است. اهمیت و توجه خاص به این دسته از بناها، موجب شده تا در هر دوره از ادوار اسلامی ایران، هنری جهت آرایش آنها مورد استفاده قرار گیرد که در شأن امام زادگان بوده و مهم ترین زینت، آن دوره اسلامی باشد.
نگاهی گذرا بر مقابر مذهبی ایران، اثبات می نماید که پرکاربردترین عنصر تزئینی در این بناها کاشی کاری است. کاشیکاری در میان هنرهای تزئینیِ بکار رفته در دوره اسلامی ایران بیشترین دوام و ماندگاری را بر روی بناها داشته است ؛ بطوری که آن را می توان نماد معماری سنتی ایران در دوران اسلامی به شمار آورد و همان طور که بررسی شد؛ در معماری مقابر مذهبی ایران اسلامی از دوره سلجوقی تا زمان حاضر، بکارگیری کاشی و زینت و آرایش این دسته از بناها با آن در درجه اول اهمیت قرار داشته است.
تصاویر زیبا را ملاحظه بفرمایید:
تصویر1: مراغه، گنبد سرخ، نمای سردر وردی تزئین با کاشی فیروزه ای
